İşe git, işden çık, sonrası meçhul dakikaları toplayıp toplayıp saat şeklinde harca sisteminin doruklarında bir can sıkıntısı yaşamaktayım. Pek çok dostum uzaklarda, kimileri dönmeme kararında, internette sürtmekten orospuya dönmüş gibi hissediyorum bu sefer kendimi....
annem haklıydı sevgilim en başından beri… sen kalbimi çalan organ mafyası, ben edepsiz öpüşme meraklısı… ve o kadar çok dert etmiştik özlemeyi, söylemek yersiz yurtsuz kalıyordu, kaçıyordu dudaklarımızdan içeriye. o sabah otel odasında mum...
Ben çok sıkıldım bu şehirden… Babamın hayallerinden, Saçma şirketlerden, Anlamsız diplomadan, 8 yıl aynı sokaktan, Aynı yoldan, yolculuktan, Yolcularından, İnsanlarından, Sakinliğinden, Sıradanlığından, Ruhsuzluğundan neredeyse… Sanki bırakıp gitse insanlık dünyayı, buradaki kimsenin haberi olmayacak. Hatta...
Ne edebî, ne bakî… Sadece yeni. İşe başladım, öyle güzel gidiyor ki anlatamam şeklinde başlar, ve “sabah olsa da işe gitsem” cümlesini sarf edecek kadar cürretkâr devam eder. Düz yazıda şapkalı harf kullanma isteği...
Kırmızı kravat, hayır hayır liselerdekinden değil tamamen orjinal DÜK Romano, ben de insan, neyi değiştirir ki. Klasik ayakkabılar, siyah gömlek saten gibi, siyah kumaş pantolon, siyah çoraplarım, siyah iç çamaşırım… saç tokamda siyah. kravat...
Gece daha yeni yeni çıktı yola, önünü görmekte zorlanmakta… Az kaldı bitiyor derken kaldı mezuniyet törenine 4 gün. Ve öğrenciyken olmadığım kadar meşgulum sonlarda. Avrupada yaşama hayali bir Master eğitimi ile çözümleniyor ancak, ve...
Teğet geçiyor haykırışlarım bileklerimi kesemiyorum ama öyle bir istek öyle bir akıntı var ki kalbimden sokaklara damar gibi oluk oluk gözlerim akıyor lanetlerin gölgeleri, neferi kesilmişim canım benim, sevgilim diyemediğimdir katilim gerisi hikayedir, sevenim…...
Beethoven bilmem kaçıncı senfonisinin bileklerini kesmekte kemanın arte vuruşlarıyla, kopamıyor telleri kalbimin, yüksek gerilim hattı ve çarpıntısı, intihar eden yağmur damlaları son bakışlarını bana fırlatıveriyorlar, ben toprak… bir de aynalar vardı ki bunu kelimeler...
Sevgililer Günü olarak bildiğimiz 14 Şubat, Lupercalia adıyla kutlanırmış Eski Roma dönemi zamanlarında… Bu özel günde erkekler kavanoz içerisinden kağıt çekerlermiş kura usulû, bu kağıtta ise o gece sevişeceği kadının adı yazarmış bütünüyle şans...
Canım kırgın bu bahar rüzgârına Hem dalga yankısı yok bu limanda Bir ses ki denizin kırana isyanından gelir Ki sade uğultu kaldı kulaklarımıza acı-tan yel Ki rengi mor değil bu sefer Sokak sakinlerinin boş...
Bu gece ancak aynadaki yansımamla birliktesin, Rüzgâr esti, yıldız tutunamadı gökten, kaydı bileğine bıçak, kan yağdı dünyaya, kızılı damarlarımıza doldu, kalanı gözlerimizden aktı, ufuk çaldı rengini gözlerden, güneşe battı kalan kırıklarımız, düşlerden… Mum yandı...
“Kalbimin çıkmaz sokaklarında konuşma yasağı ilan edilmiştir… Suskun gecelerde hasrete inat öpüşme hayallerinin cezası, intihardır…” Gün geçemedi zamanda, üzerime ağardı, Mavi gözyaşlarım duygularıma ağırdı… Ruhumda yankılandı bir sessiz feryâd, Küllerim ve dumanım karaydı… Bitmeye...
