Bu gece ancak aynadaki yansımamla birliktesin, Rüzgâr esti, yıldız tutunamadı gökten, kaydı bileğine bıçak, kan yağdı dünyaya, kızılı damarlarımıza doldu, kalanı gözlerimizden aktı, ufuk çaldı rengini gözlerden, güneşe battı kalan kırıklarımız, düşlerden… Mum yandı...
“Kalbimin çıkmaz sokaklarında konuşma yasağı ilan edilmiştir… Suskun gecelerde hasrete inat öpüşme hayallerinin cezası, intihardır…” Gün geçemedi zamanda, üzerime ağardı, Mavi gözyaşlarım duygularıma ağırdı… Ruhumda yankılandı bir sessiz feryâd, Küllerim ve dumanım karaydı… Bitmeye...
Unutulmuş olanların yüzü dolun aynalardan yansıyor bilinçsizliğime. Ve ben daha bu geceden kaybediyorum yarını, tıpkı bir kelebek misali. Karanlığın seher vakti intiharı, güneşe olan nefret dolu esaretinden… Rüzgar iniltisi, göğün haykırışları, gecenin fısıltısı… Ve...
Ben ruhumu emanet edip sana, Deniz kenarına rüzgârla fısıldaşmaya gidiyorum. Bir bakarsın, kuzeye doğru eserde, duyumsarsın. Çünki rüzgâr hep gidecek olan olduğunda, kuzeyi gösterdi… Ve o sert eser, hiç geri getirmedi, sen savruldun mu?...
