Kasap, Restorant ve Et üçgeninde iki Can

Gözden ırak olanın gönülden de ırak olması metodunu temel alan endüstrileşmiş et tüketimi sistemi bir fotoğraf karesi ile elbette ki sarsılmayacak. Ancak hali hazırda ömürleri sistematik tecavüz ile geçen, tekrar tekrar gebe bırakılıp vücudlarının yavruları için ürettiği süte insanlar tarafından el konulan iki ineğin bu muhtemel tek ve son fotoğrafı hakkında birkaç satır yazmak istiyorum. Zira fotoğraftaki iki inek, parça parça kesilip satılacakları kasap ile pişirilerek insanlar tarafından afiyetle yenilmek üzere servis edilecek restorant bitişiğinde güneşin altında beklemekteler. Arada sırada şehir yaşamımızın hiç bir noktasına ait olmadıkları aşikâr bu kamyonet arkasındaki ineklerden gördüğümüz vakit belki de onlardan özür dilemeliyiz. Kırlardan ve yeşilliklerden bu kadar uzakta, parmaklıklar içerisinde sessiz ve bihaber halleri ile karşılaştığımız vakit biraz yavaşlamalı, gözlerinin içine bakmalıyız belki de.

Sırf bu belkiler yüzünden fotoğrafı çektim zaten. Zira bu karşılaşmalar da olmasa insanlar gerçekten de “kebap” yemek ile “öldürmek” arasındaki bağlantıyı hepten unutmaya eğilimliler. Mâlum vicdan diye bir şey var hani, modern toplum çerçevesinde susturması çok kolay. Norm olan kolaylığı değil: Tüketimin devam etmesi için kolaylaştırılması gerektiğini fark eden insanların düz mantıkta “suç” olması gereken davranışlarına çözümü: “kâr” hürriyeti çerçevesinde “göz önünde olmasın yeter” uygulaması.

Et mi, Can mı?

Bu hikâyede çiftçi zavallı, kasap zavallı, restorant zavallı. Hatta kimi zaman o eti almaya parası olmayan halk bile zavallı. Gelin görün ki bu topraklarda insanlar ortaya bir çizgi çekip adına sınır koydular. Ola ki inek sınırın öte tarafında doğup büyüyüp kesilip parçaları bu tarafta tüketilirse eğer, devlet arada vergisini alamadığı için adına “kaçak et” denir, o etler imha edilir. İmha edilen şeye “inek” demeyiz, öldürülene “can” demeyiz (810 Kilo kaçak et imha edildi / Kasım 2016 / Kıbrıs Gazetesi).

Kitleler halinde imha edilen insanların sayısı milyonlar ile ifade edildiğinde tarih kitaplarında yerlerini alırlar. Gerçi insanlar buna rağmen ısrarla birbirlerini kitleler halinde imha etmeye hazır halde olmak için eğitilirler. Ama gelin görün ki, modern insan karnını doyurmak için her yıl 56 Milyar canlı hayvanı öldürmektedir. Bunun büyük çoğunluğunu öldürmek için üretiyür, türetiyor ve yaşatıyor olmak ise işin endüstriyel boyutunun yutkunulan noktası.

Yol kenarında bir kamyonet arkasında kuzu / inek gördüğünüz vakit etrafınıza bakınınız öncelikle. O gördüğünüz canların fiyatı, kilosu, ve teslim tarihi üzerine tartışan bir işletme fark etmeniz çok olasıdır. Sonra da hayvanların gözlerine bakınız birkaç saniye olsun. Kimi insanların, doğada yaşaması gereken bu canlılar ile tek bağı bu bakışmalardan oluşacak olabilir. Afiyet olsun modern insan.

Et – Kasap – Restorant Üçlüsünde İki Can