Şiirini Kaybeden Gözyaşı

Ben ruhumu emanet edip sana, Deniz kenarına rüzgârla fısıldaşmaya gidiyorum. Bir bakarsın, kuzeye doğru eserde, duyumsarsın. Çünki rüzgâr hep gidecek olan olduğunda, kuzeyi gösterdi… Ve o sert eser, hiç geri getirmedi, sen savruldun mu? Peki ya bu kan nerden akıyor? Senden mi? Benden mi? Baksana, zehirli galiba bu deniz, geçeni Read more…