Kanayan bileklere ithaf olunur… pek bilinmez ama, kendime varmak için uzunca çıktığım bir yolculukta duyduğum kadarıyla rivayet edilir ki, söz toprakta kelâm yağmurdadır, göz aşkta nîzam ayrılıktadır. biz ki pek çoğuna acem kaçan bir dil biliriz, tıpkı insanlar gibi bilmişliğimiz sevmişliğimizden değildir (ne yazık ki) ve fakat pek istemişliğimizi belirtmek Read more…
Eğer yalnızlığın özeti diye bildiğiniz şey bir başınıza içtiğiniz sigara ise kış akşamları buz soğuğu arka sokak balkonlarında, siz gittikten sonra tablanın içinde sabaha karşı rüzgârdan savrulan küllerin bile terk ettiği yağmurda boğulan izmaritleriyizdir bizler hayatın. Aslında bırakıldığımız yerin adı kültablasıdır ve bu mekânın adında bile bizlere yer yoktur. En yıkılmış karakter bile filmlerde sigara yakarak bir başlangıcı simgeler bu bağlamda ve çoğunda da ayaklar altında terk ederiz zaten kendi kendimizi yakmaktan başka anlamı olmayan hayatlarımızı…
Kanayan bileklere ithaf olunur… Bedenimizin üçte ikisi gözyaşıdır ve söz’lerde her daim yaş’tır bizler için, temkin kelepçesinin bir halkası güvenimizin kesik bileklerinde olduğundan inanmayız kolay kolay sözlere. Sevebildiğimiz şeylerin bütünü kayıptır, kaybolmak için bizim sevmemizi mi beklemişlerdir bilinmez elbet, gizemini yitirir eğer birileri cevap vermeye niyetlenirse. Şehir sokaklarında da, şarkılarda Read more…